تأثیر خودآموزش دهی کلامی بر بهبود نشانه های بی توجهی در دانش آموزان مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال کمبود توجه

هدف: اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی یکی از متداول ترین شرایط مزمن روانی در خلال کودکی است که با نشانه های بی توجهی، بیش فعالی و برانگیختگی مشخص می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر خودآموزش دهی کلامی بر بهبود نشانه های بی توجهی در دانش آموزان مقطع ابتدایی مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی، نوع بی توجهی غالب انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تجربی (آزمایشی) با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. از جامعه آماری متشکل از دانش آموزان پایه های دوم و سوم مقطع ابتدایی شهر تبریز، با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای، 30 دانش آموز پسر مبتلا به اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی، نوع بی توجهی غالب بر مبنای نسخه چهارم پرسشنامه نشانه مرضی کودکان (سی اس آی-۴) و مصاحبه روانشناس بالینی (مبتنی بر ملاکهای دی اِس اِم-۴) انتخاب و بر اساس آزمون هوش ریون رنگی همتا شده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش در 8 جلسه خودآموزش دهی کلامی را دریافت نمودند. به منظور بررسی ارتباط نشانه های بی توجهی و خودآموزش دهی کلامی و کنترل اثر پیش آزمون، از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که بین کاربندی خودآموزش دهی کلامی و کاهش نشانه های بی توجهی رابطه معنادار (p<0.001) وجود دارد. نتیجه گیری: مداخله خودآموزش دهی کلامی باعث کاهش نشانه های بی توجهی دانش آموزان مبتلا به اختلال بی توجهی غالب شد.